Ali Shahdoostتظاهر تقریبا در همه فرهنگ های انسانی عمل ناهنجار یا ناخوش آیندی به شمار میره، درحالی که در واقعیت تظاهر بخشی از واقعیت اجتماعی همه انسان هاست. تقریبا همه انسان های نرمال دارای حداقل دو شخصیت درونی و بیرونی هستن. همه ما به نوعی عیب های خودمون رو از دیگران می پوشونیم. این موضوع اونقدر نرماله که به یک نرم اجتماعی تبدیل شده. همه ما قبول کردیم که رفتار ما در هر محیط باید با توجه به شرایط اون محیط باشه. از طرفی تنها خودمون هستیم که با بخش بزرگی از اشکالات، اشتباهات و نقص هامون سر و کله میزنیم.
اینکه در هر مرحله از یک رابطه اجتماعی باید چه سطحی از خودمون رو نشون بدیم یک مسئله پیچیده و حساسه که همه داریم به نوعی باهاش سرو کله میزنیم. از اونجایی که نداشتن اطلاعات در مورد یک نقص به معنای عدم وجودش تلقی میشه، هرقدر ما کمتر در مورد خودمون اطلاعات بدیم کمتر نقص های خودمون رو نشون دادیم و کمتر مورد قضاوت قرار میگیریم. همین موضوع باعث به وجود اومدن نوع عمیقی از خود سانسوری میشه، گاهی این ترس اونقدر زیاده که افرادی ترجیح میدن هیچ بعد عمومی ای نداشته باشن. در نهایت بسته به اینکه در چه فرهنگی بزرگ شدیم و چه هنجارهایی داشتیم، ما ظاهری مطابق با همون هنجارها ارائه میدیم.
بیشتر ما سعی میکنیم در مورد مسائلی که تا حدی حساس و پیچیده هستن زیاد اظهارنظر نکنیم. حداقل این موضوع در مورد چهره عمومی ما وجود داره. اینکه مثلا دوست نداریم عقاید سیاسی خودمون رو بگیم، چون ممکنه امروز یا زمانی در آینده احمقانه به نظر برسن.
این نوع از خودسانسوری، به نظر عمیق ترین و رایج ترین شکل سانسوره. شاید یکی از دلایلی که مردم ترجیح میدن بیشتر صحبت کنن تا بنویسن اینه که اطلاعات نوشته شده برای همیشه باقی می مونن و برای همیشه نسبت به قضاوت شدن آسیب پذیر هستن. شاید کسی 10 سال دیگه بیاد و نظر سیاسی من رو بخونه و به نظرش یه احمق برسم. همین مسئله ساده باعث میشه بخش بزرگی از اطلاعات درونی افراد جامعه هیچ وقت منتشر نشه.
گاهی که من هم میخوام چیزی بنویسم قبلش به این فکر میکنم که چیزی که مینویسم ممکنه احمقانه به نظر برسه یا نه. یا اینکه چیزی که مینویسم چقدر نسبت به گذشت زمان امکان تغییر داره، گرچه سعی میکنم تا جای ممکن چیزی که در لحظه بهش فکر میکنم رو بنویسم اما این نوع از طرز فکر به هر حال روی من تاثیر میذاره. با این حال صرف نوشتن یا حتی صحبت کردن بخشی از تفکرات ما رو بیرون میریزه. شاید اگه دید بازتری نسبت به تفکرات دیگران داشتیم، امکان مطرح شدن تفکرات مختلف بیشتری وجود داشت و این خودسانسوری کمتر میشد.
Add comment